لایحه
تحریمی علیه ایران، روسیه و کرهشمالی زیر عنوان «مقابله با سیاست تهاجمی»
این سه کشور در حالی با اکثریت قریببهاتفاق آراء در مجلسین امریکا به
تصویب رسیده و به امضاء ترامپ هم خواهد رسید، که این سه کشور به لحاظ
ماهیت، رفتار و نوع روابط با واشنگتن سنخیت زیادی به هم ندارند.
پنتاگون از گزینه حل نظامی مسئله ایران صرفنظر نکرده است. تحلیل گران آمریکایی معتقدند ایالات متحده در صورت درگیری مسلحانه با ایران تکیه اساسی خود را معطوف جنگنده نسل پنجم اف 22 خواهد کرد که باید در همان دقایق اول جنگ برتری را در آسمان ایران به دست آورد. علاوه بر این آمریکایی ها برای کسب برتری در رویارویی با ایران از چند نوع دیگر تسلیحات و تجهیزات نظامی استفاده خواهند کرد.
توافق روسای جمهوری روسیه و آمریکا در مورد برقراری آتش بس در جنوب غرب سوریه را میشد بعنوان یک پیشرفت واضح در روند حل و فصل بحران سوریه ارزیابی کرد، ولی این توافق تقریبا بلافاصله بعد از اعلام، ناکارآمدی خود را نشان داد.
درحالیکه ترکیه، عربستان، قطر و امارات متحده همچنان به حمایت مالی بیحاصل خود از گروههای مخالف بشار اسد ادامه میدهند و این موضوع موجب تداوم نبردهای نظامی شده ؛ فرآیند دیپلماتیک در سوریه رسما به ایران و روسیه واگذار شده است. در شرایط کنونی اسرائیل میان توافق محکم و باثبات آتشبس سوریه که میان ترامپ و پوتین به دست آمد، گرفتار شده است.
هرچند
تفکر داعشی در خاورمیانه همچنان باقی خواهد ماند، اما با از بین رفتن
ساختار و سازمان این گروهک تروریستی در عراق و سوریه، طرفهای مختلف درگیر و
ذینفع خود را برای فضای پساداعش و چانهزنی برای گرفتن سهم بیشتر آماده
میکنند. برخی از جمله روسیه نیز تلاشها به این منظور را از ماهها پیش
آغاز کردهاند.
به گفته شاهدان عینی، در پی توافق روسیه و آمریکا پیرامون برقراری آتش بس در جنوب سوریه و برقراری رژیم عاری از تنش که تا این لحظه بدون خون ریزی و نقضی تداوم یافته، بنیامین نتانیاهو تصمیم گرفته است، بازی آشکاری را در پیش گیرد.
چشم انداز فوری بهبود قابل ملاحظه در روابط ایالات متحده و روسیه در حال حاضر به مسائلی ملموس بستگی دارد: آیا نیروهایی که توافقنامه آتش بس قبلی را در سوریه نابود کردند، موفق به انجام دوباره این کار می شوند؟ یا مطابق با آنچه آمریکایی ها بیشتر می پسندند، رویای تغییر رژیم در میان نومحافظه کاران و لیبرال ها زنده می ماند؟
کشورهای مختلف در سراسر جهان از متحدان آمریکا گرفته تا رقبای آن، پیروزی عراق بر گروه شبه نظامی دولت اسلامی و آزادسازی شهر موصل مقر این گروه را تبریک گفته اند. با وجود درگیری های پراکنده بین نیروهای امنیتی عراق و بقایای گروه جهادی، حیدر العبادی وارد موصل دومین شهر بزرگ عراق شد (بزرگ ترین شهری که دولت اسلامی در اختیار داشت) تا آزادسازی این شهر را به نیروهای مسلح تبریک بگوید و به طور رسمی شکست دولت اسلامی را اعلام کند.
در سوریه مسائل وارد مرحله ای جدید از تنش شده که احتمال دارد، به مناقشه مستقیم میان آمریکا و ایران منجر شود. برای نمونه، واشنگتن و تهران دست به حملات نظامی متقابل در سوریه زده اند. در ابتدا، ائتلاف به سرکردگی آمریکا هواپیمای جنگنده ارتش دولتی سوریه را در اطراف شهر رقه، واقع در شمال این کشور، منهدم کرد.
این تصور مطرح است که جنگ در سوریه قالب جدیدی به خود می گیرد: امریکا و ایران این کشور رنج کشیده را به عرصه رویارویی خود تبدیل می کنند. واشنگتن قاطعانه، مشارکت مستقیم خود در جنگ داخلی سوریه را افزایش می دهد. ١٨ ژوئن نیروی هوایی ائتلاف بین المللی (به رهبری امریکا) هواپیمای نظامی ارتش سوریه را منهدم کرد که ظاهرا، قصد داشت، قوای مخالفان را بمباران کند.
هرچند
قدرتهای فرامنطقهای سهم خود را از سفره تنشهای فزاینده و چندلایه در
خاورمیانه برده و میبرند، اما این تنشها برای کشورهای منطقه جز هدررفت
منابع انسانی و مادی بهرهای نداشته و نخواهد داشت. توقف، تأخیر و نامتقارن
شدن سیاستهای توسعهای این کشورها یکی از آسیبهای میان و بلندمدتِ دور
ناتمام تنشها است.
فهرست مطالب 1) درباب اصطلاح "همکاری راهبردی" 2) همکاری ایران-روسیه؛ فقدان اعتماد 3) منافع ایران و روسیه در منطقه دریای خزر؛ حوزه ای برای همکاری یا رقابت؟ 4) منافع ایران و روسیه در سوریه
مواضع داعش در سوریه و عراق آشکارا رو به نابودی اند. شبه نظامیان این گروهک فعالیت خود را در دیگر جبهه ها افزایش داده اند – نبرد میان باندهای اسلام گرایان و ارتش فیلیپین، وقوع عملیات تروریستی در بریتانیای کبیر و اکنون نیز در ایران. آیا میان آنها ارتباطی وجود دارد؟
کارشناسان بحث و بررسی پیرامون نتایج سفر دونالد ترامپ به خاورمیانه را ادامه می دهند. تشکیل بلوک عرب – اسرائیل علیه ایران تا چه حد محتمل است؟ چرا رویکرد واشنگتن و تهران در قبال حل و فصل مسئله فلسطین – اسرائیل یکسان است؟ چگونه «تهدید ایران» آمریکا را در تعیین سیاست خود در خاورمیانه کمک می کند؟ یاکوف کدمی، رئیس سابق سرویس اطلاعاتی اسرائیل موسوم به «ناتیف»، به این پرسش ها و دیگر پرسش های نشریه «پراودا رو» پاسخ داد.
روابط ایران و روسیه از زمان فروپاشی اتحاد شوروی با سرعت بی نظیری درحال توسعه بوده و طیف وسیعی از سوالات را پیش روی کارشناسان این حوزه قرار داده است.بویژه در این بین بحثی داغ در بین تحلیل گران درباب ماهیت همکاری مسکو-تهران در حوزه ی خاورمیانه در میان است.درحالی که برخی تحلیل گران با اشاره به مورد سوریه، از ظهور یک اتحاد نوین منطقه ای سخن می گویند،
این شرکت گازی روسی به فعالیت خود در حوزه پارس جنوبی ادامه خواهد داد.
شرکت «گاز پروم» قصد دارد، با شرکت ملی نفت و گاز ایران توافق مربوط به احداث کارخانه تولید گاز مایع در ایران را امضا کند که از حوزه پارس جنوبی گاز لازم را دریافت خواهد کرد. دو منبع آشنا با پروژه های این شرکت گازی این خبر را در اختیار نشریه «ایزوستیا» قرار دادند.
حسن روحانی بعد از پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری، فورا، میان دو آتش واقع شد. از یک سو، آیت الله های اصول گرا چوب لای چرخش می گذارند و از سوی دیگر، در خارج از کشور، پرزیدنت ترامپ تلاش می کند، علیه ایران اتحاد نظامی به اصطلاح «ناتوی عربی» را تشکیل دهد. آیا روحانی موفق خواهد شد، با ترامپ زبان مشترکی بیابد و در مورد اجرای اصلاحات رادیکالی در داخل کشور به قراری برسد؟
روسیه ماه ها به دنبال راهی برای خروج از جنگ سوریه بوده است. روسیه به دنبال یک تدبیر استراتژیک راهگشا است که بتواند هم از منافع خود در سوریه محافظت و هم از گیر کردن در باتلاق جنگ اجتناب کند. برای رسیدن به این هدف، روسیه در آخرین دور مذاکرات صلح در قزاقستان طرح «مناطق عاری از تنش» را ارائه داد.
گردش
نخبگان سیاسی بهویژه در مقاطع انتخابات یکی از متغیرهای مهم در تغییر فضا
و روندهای سیاسی کشورها است. انتخاب ترامپ در امریکا و گفتمان متفاوت او
از اوباما نمودی از این تغییر است. دامنه چنین تغییراتی نسبت به نهادینگی
روندها در کشورهای مختلف متفاوت است. به عنوان مثال، محدودیتهای نهادی در
امریکا به ترامپ اجازه اجرایی کردن تمام وعدهها و اهداف وی را نمیدهد.
خبرگزاری "اسپوتنیک" فارسی در هفتمین قسمت از بررسی روابط تاریخی ایران و روسیه طی گفتگو با ولادیمیر ساژین به بررسی این روابط پس از پایان جنگ جهانی دوم طی دهه های 50 تا 70 قرن بیستم پرداخته است؛
ولادیمیر ساژین، خاورشناس و کارشناس امور سیاسی در این رابطه می گوید: