سناریوی جنگ؛ امریکا با چه به ایران ضربه خواهد زد؟

پنتاگون از گزینه حل نظامی مسئله ایران صرفنظر نکرده است. تحلیل گران آمریکایی معتقدند ایالات متحده در صورت درگیری مسلحانه با ایران تکیه اساسی خود را معطوف جنگنده نسل پنجم اف 22 خواهد کرد که باید در همان دقایق اول جنگ برتری را در آسمان ایران به دست آورد. علاوه بر این آمریکایی ها برای کسب برتری در رویارویی با ایران از چند نوع دیگر تسلیحات و تجهیزات نظامی استفاده خواهند کرد.  

به نوشته نشریه Warrior، آمریکا در صورت درگیری مسلحانه با ایران از پیشرفته ترین سلاح خود استفاده خواهد کرد که در همان اولین دقایق جنگ برتری در آسمان ایران را برای آمریکایی ها تامین خواهد نمود. جمهوری اسلامی ایران در آمریکا رژیم دشمن تلقی می شود. در زمان جنگ ایران و عراق در سال های 80 قرن بیستم میلادی علاوه بر تهدیدات لفظی، "جنگ با کشتی های نفتکش" آغاز شد که به عقیده آمریکا ایران در جریان آن صادرات نفت در جهان را واقعا مورد تهدید قرار می داد.

از جمله فقط در سال 1984 میلادی 71 کشتی تجاری مورد حمله قرار گرفت که در مقایسه با 48 کشتی که در سه سال اول جنگ ایران و عراق مورد حمله قرار گرفته بودند، بسیار زیادتر بود. این امر باعث نارضایتی غرب و متحدان امریکا در خاور میانه شد.

نیروی دریایی آمریکا به همراهی کردن کشتی های نفتکش و تجاری هنگام عبور از خلیج فارس پرداخت. این امر در بسیاری از موارد به برخورد های مسلحانه با ناو های نیروی دریایی ایران منجر شد.

ایران از زمان "جنگ با کشتی های نفتکش" تلاش کرده امکانانت نظامی غیر متقارن خود را توسعه دهد تا به شکلی، برتری غیر قابل رفع آمریکا در انواع متعارف تسلیحات و تجهیزات نظامی را کاهش دهد. با این حال مجتمع صنایع دفاعی ایران در اکثر موارد نتوانسته پاسخ موثری به آمریکائیان بدهد. به عقیده تحلیلگران نظامی آمریکا که نشریه Warrior به آنها استناد می کند، می توان به 5 نمونه اصلی تسلیحات امریکا اشاره کرد که می توانند به آسانی ایران را در هم بشکنند.

اف 22 "رپتور"
هواپیما های ایران از سال 2013 به تیراندازی به سوی پهپادهای آمریکایی پرداختند که در حال اجرای عملیات شناسایی هوایی بر فراز ایران هستند. در این زمان واشینگتن تصمیم گرفت جنگنده های اف 22 "رپتور" به همراهی پهپادها بپردازند. برای چنین انتخابی دلایل جدی وجود داشت. هواپیما های اف4 "فانتوم" نیروی هوایی ایران از لحاظ مشخصات تاکتیکی ـ فنی به هیچ وجه همطراز جنگنده های آمریکایی نسل پنج نیستند و نمی توانند با آنها برابری کنند.

در واقع خلبانان اف22 صرفا به بازی موش و گربه با طرفهای ایرانی خود می پرداختند. آنها اغلب بدون اینکه خلبانان ایرانی متوجه شدند، به فاصله بسیار نزدیک از هواپیما های اف 4 قرار می رسیدند. سپس امریکایی ها با قرارگرفتن در بال چپ یا راست فانتوم ها از طریق رادیو با خلبانان جمهوری اسلامی تماس گرفته و می گفتند:" به خانه بازگردید!".

طبق عقیده تحلیلگران امریکایی، نیروهای مسلح ایران مطلقا هیچ سلاح موثری برای رویارویی با جنگنده اف 22 "رپتور" در اختیار ندارند. علاوه بر کسب برتری در آسمان از این جنگنده می توان برای اجرای ماموریت های گوناگون از جمله جنگ الکترونیک و عملیات شناسایی و همچنین حمایت هوایی مستقیم از نیروی زمینی استفاده کرد. نشریه امریکایی تاکید می کند که به این دلیل جای تعجب نیست که امریکا در رابطه با وخامت روز افزون روابطش با ایران تعداد هر چه بیشتری از هواپیما های اف 22 "رپتور" را در پایگاههای خلیج فارس مستقر می کند.

بی2 "اسپریت"
هیچ خطری به اندازه برنامه هسته ای تهران ایالات متحده را به هراس نمی اندازد. به همین دلیل هر رئیس جمهور امریکا هنگام بحث درباره برنامه هسته ای ایران اعلام می کند که هیچ گزینه ای از جمله گزینه نظامی را برای حل این مسئله منتفی نمی داند. اگر آمریکا بخواهد به درهم شکستن ایران از طریق نظامی رو بیاورد، هواپیماهای بمب افکن استراتژیک بی2 "اسپریت" که با استفاده از فناوری "استلس" ساخته شده اند، در این درگیری نفش بسیار مهمی را ایفا خواهند کرد.

جغرافیا نقش خاصی در مسائل مربوط به دفاع از ایران در مقابل دخالت مسلحانه خارجی ایفا می کند.این کشور سه برابر بزرگتر از عراق و تقریبا به اندازه کل اروپای غربی است. اکثریت تاسیسات هسته ای اصلی ایران و همچنین برخی از تاسیسات مهم نظامی این کشور در عمق خاکش قرار دارند. همچنین اکثر آنها در حوالی شهرهای بزرگ واقع شده اند. از جمله تاسیسات غنی سازی اورانیوم ایران در نزدیکی شهر قم، مرکز مهم اداری، سیاسی و مذهبی قرار دارد.

چنین شرایطی بمب افکن استراتژیک بی2 "اسپریت" را کلیدی برای در هم شکستن برنامه هسته ای ایران از طریق نظامی می سازد. شرکت Northrop Grumman، طراح وسازنده این هواپیما اطمینان می دهد که "بمب افکن بی2 "اسپریت" بخش کلیدی زرادخانه ملی امریکا برای حملات دارای شعاع عمل وسیع و یکی از بادوام ترین و مستحکم ترین هواپیما ها در جهان است".

بی2 می تواند از سیستم دفاع هوایی چند لایه ای دشمن عبور کند و قادر به پرواز بسیار طولانی حتی بدون سوخت گیری در آسمان است. بمب افکن استراتژیک بی2 "اسپریت" می تواند مقدار زیادی بمب از جمله بمب های بسیار دقیق را حمل کند و قادر است تاسیسات هسته ای ایران را با حداقل تعداد پروازهای رزمی منهدم کند. شرکت Northrop Grumman تاکید می کند که هر هواپیمای بی 2 می تواند بیش از 20 تن بمب متعارف و هسته ای را حمل کرده و آنها را در هر شرایط و وضعیت جوی به اهداف مورد نظر برساند.

بمب  GBU-57 Massive Ordnance Penetrator (MOP)
این بمب هوایی پرقدرت توسط شرکت هواپیما سازی بوئینگ آمریکا برای انهدام مقر های فرماندهی ، مراکز ارتباطی و موسسات صنعتی مستحکم و بتونی واقع در اعماق زمین ساخته شده است. این بمب قادر است قبل از انفجار به عمق 61 متری زمین رخنه کرده و دیوار بتون مسلح به ضخامت تا 19 متر را سوراخ کند.

نوامبر 2011 اعلام شد اولین محموله از 20 محموله سفارش داده شده این بمب ها به نیروی هوایی امریکا تحویل داده شده است. ژانویه 2013 مدرنیزاسیون موفق ساختاربمب هوایی جدید اعلام گردید. مخارج برنامه مربوطه با درنظرداشتن وجوه مصرف شده برای تکمیل مهمات مورد استفاده حدود 400 میلیون دلار بوده است.

بمب МОР به وزن تقریبا 13600 کیلوگرم تقریبا شش برابر بزرگتر از بزرگترین مهمات مخصوص انهدام پناهگاه های زیرزمینی در زرادخانه های آمریکا یا اسرائیل است. این بمب حاوی 5300 پوند مواد منفجره است و قدرت انفجاری آن افزون از دو برابر بیشتر از بمب قبلی از این نوع با مارک BLU-109 می باشد. این امر به بمب جدید امکان می دهد حتی غیرقابل دسترس ترین اهداف را در زیر زمین منهدم کند.

بمب افکن استراتژیک بی2 "اسپریت" یگانه هواپیما در نیروی هوایی آمریکا است که می تواند بمب GBU-57 Massive Ordnance Penetrator (MOP)  را به هدف خود برساند. آمریکایی ها این بمب را یکی از مهم ترین وسایل برای انهدام تاسیسات هسته ای ایران از جمله سایت غنی سازی اورانیوم فردو می دانند که در عمق 90-80 متری در زیر صخره ها در نزدیکی شهر قم، واقع در فاصله 150 کیلومتری از جنوب تهران قرار دارد.

نفربر زرهی شناور جدید ACV 1.1
ایران علاوه بر سلاح هسته ای به خاطر امکانات خود در زمینه بازداشتن دشمن و جلوگیری از استقرار و جابجایی وی با استفاده سلاح های متعارف برای آمریکا حطرناک است. ایران در این زمینه بر موشک های ضد کشتی تکیه دارد. این نوع سلاح همچون در چین نقش بسیار مهمی در استراتژی ایران در زمینه بازدارندگی ایفا می کند.

اما ایران بر خلاف چین دارای زرادخانه بسیار کوچکتر چنان موشک های میان برد بسیار دقیق هدایت شونده است که بتوانند به ارتفاع بسیار دور شلیک کنند. از این لحاظ ایران باید بر مزیت جغرافیایی خود تکیه داشته باشد تا استراتژی بازدارندگی خود را علیه امریکا در خلیج فارس اجرا کند. اما ایران دارای طولانی ترین خط ساحلی در خلیج فارس به میزان تقریبا 2400 کیلومتر (بعلاوه 480 کیلومتر در دریای عمان) است.

علاوه بر این به عقیده کارشناسان آمریکایی خلیج های کوچک، تنگه ها و جزایر موجود در منطقه شرایط مناسبی را جهت اجرای عملیات پیاده کردن نفر برای نیروی دریایی ایالات متحده بوجود می آورد. اگر ایران تنگه هرمز را مسدود سازد، آمریکا لازم خواهد دانست بخشی از اراضی ساحلی جمهونری اسلامی از جمله جزایر ابوموسی، تنب کوچک و تنب بزرگ را در خلیج فارس به تصرف خود در آورد.

به عقیده امریکائیان نفربرهای زرهی آبخاکی جدید ACV 1.1 (Amphibious Combat Vehicle) مناسب ترین وسیله برای اجرای این ماموریت ها هستند. این نفربرهای چرخدار برای پیاده کردن نفر را می توان از ناوها به آب انداخت و آنها می توانند پس از اجرای ماموریت خود به ناوهایشان بازگردند.

نفربرهای زرهی ACV 1.1 در مقایسه با هر ماشین زرهی شناور دیگر در زمان حاضر هم در آب و هم در خاک ثمربخش تر و مستحکم تر هستند. این نفربرعملا همه جا رو بوده و دارای 13 صندلی ضد مین برای تفنگداران دریایی است. و همچنین می تواند سه نظامی دیگر را درخود جا داده و از آنها دربرابر انفجار دفاع کنند.

علاوه بر این نفربر شناور جدید در برابر تیراندازی های مستقیم و غیر مستقیم، مین های دریایی و بمب های دست ساز مقاوم است. نفربر زرهی ACV 1.1 مجهز به موتوری به قدرت 700 قوه اسبی است که از همه نفربرهای فعلی مورد استفاده تفنگداران دریایی امریکا بیشتر است. کارشناسان آمریکایی معتقدند نفربر زرهی جدید کمک خواهد کرد ایران درهم شکسته شود.

سامانه های لیزری
در حال حاضر سامانه های لیزری بسرعت دارند وارد زرادخانه های نظامی می شوند. آزمایشات چندی پیش تسلیحات لیزری نیروی دریایی آمریکا "از انتظارات فراتر رفته و این وسایل توانستند با سرعت و ثمربخشی اهداف تحت دفاع را کشف کرده و به آنها ضربه وارد کنند". به عقیده تحلیلگران آمریکایی، این نکات اخبار خوبی برای ایران و استراتژی بازدارندگی این کشور نیستند.

یکی از امکانات واقعی برای ایران در زمینه مقابله با نیروی دریایی ایالات متحده در خلیج فارس، استفاده از تعداد زیادی از قایق ها و شناورهای کوچک و سریع السیر است که قادر به منفجر کردن و انهدام ناوهای آمریکایی باشند. علاوه بر این ایران وجوه زیادی را برای تکامل دادن پهپاد های خود سرمایه گذاری کرده است. تهران قصد دارد از پهپادهای تهاجمی برای مبارزه با رزمناوها و کشتی های جنگی آمریکا بطور گسترده استفاده کند.

ایران در صدد است از تعداد بسیار زیادی از شناورها و پهپادهای نسبتا ارزان قیمت برای مقابله با ماشین های نظامی گران قیمت و پیشرفته آمریکا استفاده کرده و بر ارتش ایالات متحده غلبه کند. کارشناسان آمریکایی معتقدند ایالات متحده برای مقابله با تعداد زیاد پهبادها و قایق های سریع السیر ایران به سلاح کاملا متفاوتی نیاز دارد و موشک های هدایت شونده و دیگر سلاح های پیشرفته و گران قیمت هیچ دردی را دوا نکرده و علاوه بر این، استفاده از آنها از لحاظ اقتصادی با صرفه نخواهد بود.

از این لحاظ امریکایی ها بر سامانه های لیزری نظامی تکیه دارند که هم موثر و هم باصرفه هستند. بهای هرشلیک با سلاح لیزری فقط حدود یک دلار است و چنین سلاحی می تواند هرچقدر که لازم باشد شلیک کند. به عقیده امریکایی سلاح لیزری امکانات ایرانیان در جنگ با ایالات متحده را به صفر خواهد رساند.

دریاسالار آمریکایی متیو کلاندر اعلام کرد فناوری بسیار ارزان قیمت لیزری روش های عملیات جنگی علیه دشمنی همچون ایران را بطور بنیادی تغییر خواهد داد. جای تعجب نیست که چندی پیش نیروی دریایی آمریکا سامانه های لیزری نظامی را در عرشه ناوشکن "پونس" در خلیج فارس مورد آزمایش قرار داد. این ناوشکن امکان انهدام اهداف متعلق به دشمن فرضی با سامانه های لیزی را با موفقیت به معرض نمایش گذاشت.

اگرچه تعدادی از محدودیت ها برای استفاده نظامی از وسایل لیزری وجود دارد و از جمله فقط در صورت خوب بودن وضع هوا می توان از آنها استفاده کرد، نیروی دریایی امریکا در آینده نزدیک این مسئله را نیز حل خواهد نمود.

نویسنده: میخائیل خادارِنُک
منبع: «اسپوتنیک فارسی» به نقل از «گازی یتا.رو» / 27 ژوئیه 2017

لینک اصلی: اینجا

هدف از انتشار این مقاله، آشنایی با نگاه روسی به تحولات ایران است و دیدگاه نویسنده ضرورتاً مورد تأیید نیست.