اهداف راهبردی روسیه در خاورمیانه و شمال آفریقا

تاریخ حائز اهمیت است. تلاش های روسیه به منظور نفوذ در خاورمیانه و مقابله با منافع ایالات متحده در منطقه به پیش از استقرار نیروهای خود در سوریه در سپتامبر 2015 باز می گردد. امپراتوری روسیه از قرن نوزده میلادی شروع به تعریف منافع خود در منطقه نمود. اتحادیه جماهیر شوروی نیز برای حداقل نیم قرن به تقویت نفوذ خود و ممانعت از اعمال نفوذ آمریکا و همپیمانان آن در منطقه مبادرت ورزید.   تنها در دوره ریاست جمهوری بوریس یلتسین در دهه 1990 میلادی بود که روسیه موقتاً از خاورمیانه دست کشید.
 
ولادیمیر پوتین بلافاصله پس از حضور در کاخ کرملین در می 2000 بازگشت روسیه به خاورمیانه را آغاز کرد، بطوریکه این بازگشت را در چارچوب بازی حاصل جمع صفر و ضد غرب گرایی (پیروزی روسیه و شکست ایالات متحده) تعریف کرد. سیاست های ولادیمیر پوتین در تفکرات یوگنی پریماکوف، وزیر امور خارجه روسیه در سال های 1996 تا 1998 و متعاقب آن نخست وزیر روسیه در سال های 1998 تا 1999، ریشه داشت. وی فردی خبره در مسائل جهان عرب بود و در مقایسه با بوریس یلتسین، رویکردی سخت تر و ضد غربی داشت. مقامات روسیه هنگامی که از «جهان چندقطبی» سخن به میان می آورند، از پریماکوف نقل قول می کنند.[1]
...

لینک متن کامل فارسی: اینجا
 
نویسنده: آنا بارچِوسکایا، تحلیلگر مؤسسه مطالعات خاور نزدیک واشنگتن
منبع: ایراس به نقل از «موسسه واشنگتن» / 15 ژوئن 2017

لینک اصلی: اینجا