امید پوتین به برانگیختن اعتراضات اوراسیایی در آمریکا

در پاییز سال ٢٠٠٤ میلادی، ولادیمیر پوتین ضربه ای خورد که هیچ گاه فراموش نکرده است. انتخاب همراه با تقلب رئیس جمهور طرفدار کرملین در اوکراین که پوتین به طور مستقیم و با گستاخی آن را مهندسی کرده بود، با شورش جمعی مردم به هم خورد. اتفاقی که به "انقلاب نارنجی" موسوم شد، الگویی از مقاومت در برابر انتخابات سازشکارانه را در حکومت های استبدادی اورآسیا (یعنی در قرقیزستان، بلاروس، آذربایجان و در سال ٢٠١٢ میلادی در خود روسیه) ایجاد کرد.  

بیشتر این شورش ها با موفقیت همراه نشد؛ اما پوتین را به نوعی وسواس فکری درباره "انقلاب های رنگی" مبتلا کرد؛ انقلاب هایی که از نظر او نه بی مقدمه اند و نه در داخل کشورها سازماندهی می شوند؛ بلکه این آمریکا (و در مورد اعتراضات چهار سال پیش مسکو، خود هیلاری کلینتون) بود که آنها را سازماندهی می کرد.

در چنین بستری است که باید مداخله روسیه در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در سال ٢٠١٦ را تحلیل کرد. پوتین تلاش می کند آن چه را که به باور او مقدار معینی از داروی خود نخبگان سیاسی آمریکا است، به خورد آنها بدهد. او تلاش می کند (با کمک، خواسته یا ناخواسته دونالد ترامپ) انقلابی رنگی را در آمریکا به راه بیاندازد.

اجازه بدهید به شیوه گسترش این انقلاب ها نگاهی بیاندازیم. در همه موارد، محوریت آنها جریان سیاسی خارجی است که به مخالفت با برگزیدگانی که روی کار هستند و می خواهند با توسل به فریب و زور در قدرت بمانند، برمی خیزد. خارجی ها هواداران خود را برای جمع آوری شواهد و مدارک تقلب در روز انتخابات بسیج می کنند و زمانی که موفق به انجام دادن این کار شدند، برای گرفتن نتایج نهایی انتخابات به طوری که بتوان آنها را با نتایج رسمی مقایسه کرد، به نظرسنجی از رأی دهندگان و "شمارش های سریع" می پردازند.

آنها نتایج و یافته های خود را در شبکه های ماهواره ای و دیگر رسانه های خارجی منتشر می کنند. زمانی که پیروزی اجتناب ناپذیر حزب حاکم اعلام شد، از هواداران خود می خواهند برای برگزاری اعتراضات جمعی به خیابان ها بیایند. آنها امید دارند با این اعتراضات موجب فروپاشی حکومت یا دست کم مشکوک جلوه دادن پیروزی ساختگی آن شوند.

بی تردید، ستاد انتخاباتی عوام فریب ترامپ همان قدر به شورش های طرفدار دمکراسی کشورهای عضو اتحاد جماهیر شوروی سابق نظیر اوکراین و بلاروس شبیه است که دولت احتمالی کلینتون به حکومت پوتین شباهت دارد. اما هدف متهورانه پوتین ایجاد این توهم است که میان آنها شباهت وجود دارد. بریان وایتمور، سردبیر برجسته "رادیو آزاد اروپا / رادیو آزاد" گفت: «او تلاش می کند این تفکر را جا بیاندازد که نظام ما، به اندازه نظام خود او بد و فاسد است.»

نخستین مرحله از این رقابت انتخاباتی هک کرد رایانه های "کمیته ملی دمکرات" و چهره های سرشناس حزب و انتشار (و در مواردی دست کاری) مطالبی بود که هدف آنها نشان دادن فریب دادن نظام از سوی کلینتون بود. این طور نشان داده شد که "کمیته ملی دمکرات" بر خلاف انتظار به برنی سندرز، سوسیالیست دمکرات شده متمایل بوده است؛ ستاد انتخاباتی کلینتون بر اساس محاسبات سیاسی بیانیه های عمومی داده است. ترامپ و معاونانش نیز به موقع با تمسخر و اتهام "فساد" پاسخ دادند.

پس از آن این پیشنهادات مطرح شد که ممکن است در خود انتخابات دست کاری شود. به احتمال زیاد هدف اصلی هک کردن ها بررسی سامانه های رأی گیری بیش از ٢٠ ایالت، از جمله ایالت هایی همچون پنسیلوانیا و فلوریدا بود که میدان اصلی رقابت اند. در بیانیه مشترک "سازمان امنیت داخلی" و دفتر رئیس "اداره کل اطلاعات ملی" اعلام شد، این احتمال وجود ندارد که بتوان با "تغییر شمارش واقعی آراء یا نتایج انتخابات" در سامانه های انتخاباتی دست برد؛ اما گزارش مداخله های سایبری به خودی خود برای از بین بردن اعتماد عمومی کافی اند و ممکن است همین هدف اصلی باشد.

در همین حال، ترامپ نقش خود را ایفا می کند؛ او حتی اگر از روی متن [نمایشنامه کرملین] می خواند، هم نمی توانست به این خوبی به روایت روسیه کمک کند (که در مواردی خط به خط اجرا می کند: به نقل قول هفته گذشته او از ایمیلی مربوط به کلینتون که از سوی شبکه خبری "اسپاتنیک" که وابسته به روسیه است، توجه کنید.) ترامپ که بارها گفته است شاید در این انتخابات تقلب شود، حامیان خود را به عنوان شاهدی برای نظارت بر "مناطق خاصی" همچون فیلادلفیا که احتمال باخت او در آنجا بالا است، فهرست کرده است. جنبش "دزدی را متوقف کنید" او قرار است در خارج از حوزه های انتخاباتی مهم برای خود از رأی دهندگان نظرسنجی کند. گزارش های اجتناب ناپذیر "تخلفات" محتوای لازم را در اختیار ترامپ قرار می دهد تا بتواند ادعا کند در انتخابات تقلب شده است.

این اقدامات موجب واکنش هایی خواهد شد همانند آن چه پیشتر از یکی از حامیان ترامپ در تظاهرات هفته گذشته در "مایک پنس" شنیده شد. خانمی که هوادار ترامپ بود، پس از طرح توهم تقلب، گفت: «اگر هیلاری پیروز شود، خود من، برای انقلاب حاضرم، زیرا نمی توانیم ببینیم او بیاید.» بی تردید پوتین از پخش این لحظه در هزار شبکه لبخند به لب داشت.

و انقلاب؟ پوتین می داند واشنگتن کیف نیست؛ این احتمال وجود ندارد که توده های مردم در مقابل کاخ سفید یا کنگره تجمع کنند. اما ممکن است در اینترنت شورش به پا شود: تصور کنید در مطالب اینترنتی بسیار زیادی که با حمایت کرملین، شبکه های تلویزیونی ماهواره ای و انحصار "فاکس" در دست ترامپی ها ادعا شود به قول ترامپ "دستگاه سیاسی" در انتخابات به نفع کلینتون تقلب کرده است.

این اقدام مانع از ورود کلینتون به کاخ سفید نمی شود (همان طور که اعتراضات میدان بلوتانایا در مسکو مانع از آغاز ریاست جمهوری پوتین در مه ٢٠١٢ نشد). اما کلینتون دوره ریاست جمهوری خود را با جراحتی سیاسی، هم در داخل کشور و هم در خارج، آغاز می کند. پوتین تلافی خواهد کرد و ترامپ خود را به عنوان به سودمندترین احمق نشان خواهد داد.

نویسنده: دایل جکسون
منبع: اداره کل رسانه های خارجی وزارت ارشاد به نقل از «واشنگتن پست» /  ١٦ اکتبر ٢٠١٦

لینک اصلی: اینجا